14.Suretu Ibrahim
Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit,
Mëshirëbërësit!
1. Elif, Lamë, Ra. (ky
është) Libër; Ne ta shpallëm ty që me urdhërin
e Zotit t’i nxjerrësh njerëzit prej errësirës në
dritë; (t’i nxjerrësh prej errësirës) në rrugë
të Fuqiplotit, të Falënderuarit.
2. Të All-llahut, i
të cilit është ç’ka në qiej dhe ç’ka
në tokë. Është mjerim për mohuesit për dënimin
e ashpër që i pret.
3. Ata që i japin përparësi
jetës së kësaj bote ndaj botës tjetër, pengojnë
nga rruga e All-llahut dhe kërkojnë shtrembërimin e saj.
Të tillët qartas janë në humbje.
4. Ne asnjë nga të
dërguarit nuk e dërguam ndryshe vetëm në gjuhën
e popullit të vet, ashtuqë ai t’u shpjegojë atyre (në
atë gjuhë). E All-llahu e lë të humbur atë që
do, dhe e udhëzon në rrugë të drejtë atë
që do. Ai është i fuqishmi, i urti.
5. Ne e patëm dërguar
Musain me argumentet tona (dhe i thamë); xnirre popullin tënd
prej errësirave në dritë dhe përkujtoju atyre të
mirat e All-llahut (që u dhuroi), se vërtet në ato (përkujtime)
ka argumente për secilin që është shumë i durueshëm
dhe shumë falënderues.
6. (përkujto) Kur Musai
i tha popullit të vet: “Përkujtonie dhuntinë e All-llahut
ndaj jush; kur ju shpëtoi prej rrethit të faraonit që ju
shijonin dënimin më të shëmtuar, ju mbytnin bijtë
tuaj, e lënin gratë tuaja të jetojnë. Në ato kishit
sprovë të madhe nga Zoti juaj. ”
7. Dhe (pëkujtoni)
kur Zoti juaj njoftoi bindshëm: “Nëse falënderoni, do t’ua
shtojë të mirat, e nëse përbuzni, s’ka dyshim, dënimi
Im është i vështirë!”
8. E Musai tha: “Nëse
ju, dhe të gjithë ata që janë në tokë mohoni,
All-llahu është i panevojshëm (për falënderim,
i lavdishëm (vetvetiu”.
9. A nuk jeni të njohur
me lajmin (ndodhinë) e atyre që ishin para jush, si populli i
Nuhut, i Adnit, i Themudit e edhe i atyre që erdhën pas tyre,
që nuk di kush për ta poa All-llahut. Atyre u patën ardhur
të dërguarit e vet me argumente, ata i vënin duart e tyre
(në shenjë talljeje) në gojët e veta: “Ne e mohojmë
atë me çka jeni të dërguar dhe ne dyshojmë shumë
në atë që ju na thërrisni”.
10. Të dërguarit
e tyre u thanë: “A mos keni dyshim në All-llahun, Krijuesin e
qiejve e të tokës? Ai ju thërret (në besim) për
t’ju falur mëkatet dhe për t’ju vazhduar (jetën deri në
një afat të caktuar!” Ata thanë: “Ju nuk jeni tjetër
pos njerëz siç jemi edhe ne, ju dëshironi të na pengoni
nga ajo që adhuronin prindërit tanë, pra na sillni ndonjë
argument të qartë!”
11. Të dërguarit
e tyre ju thanë: “Ne nuk jemi tjetër vetëm se njerëz
si dhe edhe ju, por All-llahu i jep dhuratë kujt të dojë
nga robtë e vet. Ne nuk na takon të sjellim ndonjë argument,
vetëm me dëshirën e All-llahut, pra, besimtarët le
t’i mbështeten vetëm All-llahut.
12. E përse të
mos i mbështetemi All-llahu derisa Ai na udhëzoi në rrugën
tonë (të drejt). Për Zotin, ne gjithsesi do të durojmë
e do të përballojmë mundimet që na bëni, e vetëm
All-llahut let’i mbështeten vazhdimisht ata që gjithnjë
iu mbështeten.
13. Ata që mohuan të
dërgarit e vet thanë: “Për Zotin, ne do t’ju dëbojmë
nga vendi ynë, ose ju domosdo do të ktheheni në fenë
tonë!” E atyre (të dërguarëve) Zoti u shpalli; Ne gjithqysh
do t’i shkatërrojmë zullumqarët.
14. Dhe pas tyre Ne do t’ju
vendosim në atë tokë. E këtë (ndihmë) për
atë që i frikësohet pranisë Sime dhe i frikësohet
dënimit Tim.
15. Ata (të dërguarit)
e kërkuan ndihmën, ndërsa çdo kryelartë idhnak
pësoi dështim.
16. E pas tij (kryelartit)
është Xhehennemi, në të cilin i jepet ujë të
ndyrë (që rrjedh prej lëkurave të djegura0,
17. Përpiqet ta përbijë,
po nuk mund ta gëlltis atë, atij i vjen vdekja nga të gjitha
anët (sipas shenjave shkatërruese), po ai nuk vdes (e të
shpëtojë prej vuajtjeve), atë e pret dënim shumë
i rëndë.
18. Shembulli i veprave
të atyre që nuk besuan është si hiri, të cilin
me puhi e shkapërderdh era në ndonjë ditë të stuhishme,
e ata nuk mund të realizojnë asgjë nga veprat që kanë
bërë, e ky është ai dështimi i madh.
19. A nuk e ke kuptuar ti
se All-llahu krijoi qiejt dhe tokën me urtësi, e nëse Ai
do, juve ju zhduk e sjell krijesë (popull) të re.
20. E kjo, nuk është
vështirë (rëndë) për All-llahun.
21. E të gjithë
(njerëzit) sheshas i paraqiten All-llahut. Ata të dobëtit
(masa e nënshtruar) u thonë parisë (udhëheqëse):
“Ne ishim pasuesit tuaj, andaj a mund të nalehtësoni diç
nga dënimi i All-llahut?” Ata (paria) thonë: “Sukur të na
kishte udhëzuar All-llahu, ne do t’ju udhëzonim juve. Për
ne tash është njësoj, u pikëlluam thellë ose duruam,
për ne nuk ka ikje (shpëtim).
22. E të kryhet çështja
(të hyjnë ata të Xhennetit dhe të Xhehennemit në
të, Xhehennemlinjve) djalli (u mban ligjeratën e shëmtuar)
dhe u thotë: “Vërtet, All-llahu ju pat premtuar premtim të
vërtetë, e unë ju pata premtuardhe, qe, nuk zbatova premtimin
ndaj jush. Po unë nuk pata kurrfarë pushteti ndaj jush (që
t’ju detyroj), përpos që ju thirra (në rrugë të
gabuar), e ju m’u përgjigjët; atëherë, pra mos më
qortoni mua, po qortnie veten. Unë nuk mund t’ju shpëtoë
juve, e as ju nuk mund të më shpëtoni mua. Unë mohoj
shoqërimin tuaj që më bëtë mua më parë
(më adhuruat në vend të Zotit). S’ka dyshim, jobesimtarët
kanë dënim të dhembshëm.
23. E ata, të cilët
besuan dhe bënë vepra të mira, me urdhërin e Zotit
të tyre u vendosën në Xhennete, nën pallatet e të
cilëve rrjedhin lumenj, ku do të jenë përgjithmonë.
Përshëndetja e tyre në të është “selam” -
paqe.
24. A nuk ke kuptar se si
All-llahubëri shembull: fjalën e irë si pema e mirë
që rrënjët e saj janë thellë (në tokë)
e degët e saj janë lart,
25. E që me vullnetin
e Zotit, ajo e jep frutin e vet në çdo kohë. All-llahu,
pra u parashtron njerëzve shembuj ashtuqë ata të mendojnë.
26. Dhe shembulli i fjalës
së keqe si një pemë e keqe që është shkulur
mbi tokë e që nuk ka të qëndruar.
27. All-llahu forcon ata
që besuan në fjalëne fortë (të mirë) në
jetën e kësaj bote e edhe në botën tjetër, ndërsa
mizorët All-llahu i bën të humbur. All-llahu punon çka
të dojë.
28. A nuk i vërejte
ata që dhuntinë e All-llahut e ndërruan me mosbesim dhe
popullin e vet e sollën në vendin e shkatërrimit,
29. (e sollën) Në
Xhehennem të shijojnë djegien, e sa vend i keq është
ai.
30. Ata i bënin (krahasonin)
shokë All-llahut për t’i shmangur (njerëzit) nga rruga e
Tij. Thuaj: “Shfrytëzoni përjetimet se e srdhmja e juaj është
te Zjarri!”
31. Robëve të
Mi, të cilët besuan thuaju: “Të falin rregullisht namazin
dhe me atë që i furnizuam ata, të japin fshehtas e haptas,
para se të vijë një ditë që në të nuk
ka as kompensim as miqësi”.
32. All-llahu është
Ai që i krijoi qiejt dhe tokën, dhe lëshoi prej së
larti ujë (shi), e me të nxjerr fruta si ushqim për ju,
dhe për të mirën tuaj u vuri në shërbim anijet,
të lundrojnë nëpër det me urdhërin e Tij, e në
shërbimin tuaj i vuri edhe lumenjtë.
33. Për ju nënshtroi
diellin dhë hënën që në mënyrë të
zakonshme vazhdimisht udhëtojnë. Për ju përshtati edhe
natën e ditën.
34. Dhe Ai ju dha gjithatë
që e kërkuat (që kërkoi nevoja juaj) dhe, edhe në
qoftë se përpiqeni t’i numëroni të mirat (në numër).
Vërtet, njeriu është i padrejtë dhe shumë për
përbuzës.
35. (përkujto) Kur
Ibrahimi tha: “Zoti im! bëne këtë qytet të sigurt dhe
më mbro mua e bijtë e mi nga adhurimi i idhujve (statuja gurësh).
36. Zoti im! ata vërtet
i shmangin (nga rruga e drejtë) shumë njerëz. E kush më
respekton mua, ai është i mi (në fe), e kush më kundërshton
mua, atëherë Ti je që fal dhe mëshiron.
37. Zoti ynë! unë
një pjesë të familjes sime e vendosa në një luginë,
ku nuk ka bimë, e pranë shtëpisë tënde të
shenjtë. Zoti ynë (i vendosa aty) që të falin namazin,
pra bën që zemrat e disa njerëzve të mallëngjehen
për ata, dhe, për të falënderuar me mirënjohje,
furnizoj ata me fruta.
38. Zoti ynë! s’ka
dyshim se Ti e di çka fshehin dhe çka publikojmë, se
All-llahut nuk mund t’i fshihet asnjë në send në tokë
e as në qiell.
39. Falënderimi i qoftë
All-llahut, i cili në pleqëri më fali mua Ismailin dhe Is-hakun!
Vërtet, Zoi im dëgjon dhe i përgjigjet lutjes.
40. O Zoti im! më bën
mua nga ata që falin namazin, e edhe prej pasardhësve të
mijë dhe pranoje lutjen time o Zoti ynë!
41. Zoti ynë! më
fal (gabimet) mua edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë
besimtarët ditën kur jepet llogaria.
42. E ti kurrsesi mos e
mendo All-llahun si të pakujdesshëm ndaj asaj që veprojnë
zullumqarët; Ai vetëm është duke i lënë ata
përderisa një ditë në të cilën sytë
shtangen (mbesin të hapur).
43. (atë ditë)
Ata të ngutur e duke i ngritur kokat e tyre lar, nuk lëvizin
sytë e tyre ( për të shikuar), e zemrat e tyre janë
të zbrazura (nga frika).
44. Dhe ti tërhiqju
vërejtjen njerëzve për ditën kur atyre do t;ju vijë
dënimi, e ata që ishin mizorë thonë: “Zoti ynë!
na jep afat për një kohë të shkurtër t’i përgjigjemi
thirrjes tënde (për besim) dhe t’i pasojmë të dërguarit!”
A nuk e besuat ju më parë se për ju nuk ka lëkundje
(prej dynjasë në botën tjetër)?
45. Dhe ju u vendosët
në vendbanimet e atyre që e dëmtuan vetveten (e Ne i shkatërruam)
dhe e kishit të qartë se si vepruam Ne me ta, dhe ju sollëm
shembuj edhe juve.
46. (megjithatë) Ata
përgatitën kurthin e tyre, por kurthi i tyre gjendet në
duart e All-llahut, qoftë ai kurthi i tyre që shkulën edhe
kodrat nga ai.
47. E kurrsesi mos mendo
se All-llahu e shkel premtimin e vet, që u dha të dërguarëve
të tij. All-llahu është triumfues që ndërmerr
masa ndëshkuese.
48. (ndëshkon kundërshtarët)
Ditën kur toka ndryshohet në tjetër tokë, e edhe qiejt
(në tjerë qiej), e ata (njerëzit) të gjithë dallin
sheshazi para All-llahut, Një, Mbizotërues.
49. E idhujtarët atë
ditë i sheh të lidhur në pranga.
50. Petkat e tyre janë
nga katrani (pezhgveja - zifti), kurse fytyrat e tyre do t’i mbulojë
zjarri.
51. (dalin para Zotit) Për
ta shpërblyer All-llahu secilin njeri me atë që e fitoi.
Vërtet, All-llahu është llogaritar i shpejtë.
52. Ky (Kur’ani) është
kumtesë për njerëz, që me të të këshillohen
dhe të dinë se Ai është vetëm një zot, dhe
që t’i këshilloj ata që kanë mend.
Faqja Kryesore